jueves, 20 de septiembre de 2012

El sueño de Confucio (2ª lectura)

El sueño de Confucio
Autor
Jean Lévi (1948)
Traductor
María Concepción García-Lomas
 
Introducción
Cristina Peri Rossi
 
Libro
Editorial: Círculo de Lectores
Edición: 1994
Páginas: 315
ISBN: 84-226-4743-5


Mi impresión

Si no recuerdo mal, la primera lectura de este libro la hice más o menos a finales de los años 90 del pasado siglo (¡qué lejano parece!), y me gustó, pero creo que con esta segunda lectura, además de refrescarme en su lectura, también he sido capaz de entender mejor lo que realmente quiere decir. Cabe decir que la lectura de este libro no es fácil, porque el autor, francés, intenta redacatar como un propio chino de la época, con la cantidad de alegorías, símiles, personificaciones o, en definitiva, figuras literarias que no siempre quieren decir lo que realmente ponen.

Aunque los hechos que se narran se supone que suceden, si no me equivoco, un par de siglos antes de nuestra era, creo que hoy en día, salvando las distancias, nos encontramos con un mundo que se gobierna, a una mayor escala, de igual manera. La narración comienza con la descripción de un grupo de personas que conforman un conjunto de círculos concéntricos de poder que, sin llegar a conocerse entre ellos (en las reuniones aparecen caracterizados o disfrazados), intentan gobernar los distintos reinos que existen en parte de lo que hoy en día es el este de China, pegada a la península de Corea. Además, para evitar infiltraciones, los círculos, concéntricos, de poder, no se conocen entre ellos, salvo por un único enlace que tansmiten las órdenes desde arriba abajo y la información de abajo arriba. A medida que se sube, en la escala de poder, los círculos se encuentran compuestos por menos gente. El pertenecer a alguno de los círculos e ir ascendiendo, en importancia, puede suponer llegar a gobernar "el mundo".

Con todo, este grupo llegará a corromperse, con los años, porque lo que a priori les beneficia, el anonimato, puede convertirse en un arma de doble filo, siempre y cuando un espía logre introducirse en alguno de los círculos. Pero no por ello, antes de llegar a ese punto, se evita predicir que los diferentes reinos acabarán undos en un único y que el poder acabará adquiriéndolo un personaje que está llamado a ello por las divinidades celestes. No sólo las divinidades conseguirán lo predicho, sino que hay un personaje que, a lo largo de los años, irá preparando el terreno para que surjan las diferentes sublevaciones del pueblo oprimido.

El elegido no será, de ninguna manera, un héroe o aquél que el pueblo desearía, sino que no dejará de ser un villano más en esta historia que, como en la propia contraportada del libro se indica, es Historia. Una buena lectura para entender cómo se empezó a forjar este gran imperio que hoy en día es la milenaria China.

Contraportada del libro

Ambientada en el tiempo que siguió a la caída de la Primera Dinastía Imperial y hasta la instauración de la Segunda Dinastía, El sueño de Confucio relata una época de agresiones, de traiciones y de batallas, en continuos intentos por llegar a imponerse en el poder. Tras la caída de la dinastía Qin, se suceden las intrigas y las pequeñas rebeliones para abolir un régimen ya gastado, despótico y cruel. Una época, en la que se llega a combatir por combatir, y en la cual el pueblo llano asiste resignado a una guerra sin regla alguna. Pero la novela se descubre pronto como algo más que una simple narración de hechos históricos y, combinando los aspectos verídicos con elementos de ficción, se convierte en una profunda y cuidada reflexión sobre la esencia misma del poder y sobre los encadenamientos y fatalismos que determinan la Historia, por encima de los propios hombres. Tomando como punto de partida el Libro de las mutaciones, uno de los más importantes textos atribuidos a Confucio, Lévi ha sabido acercarse a la filosofía tradicional china para mostrarnos un fascinante cuadro sobre el desorden y el pueblo, en una novela que sabe crear una atmósfera cruel y sanguinaria al tiempo que está llena de misticismo y sabiduría oriental.

domingo, 16 de septiembre de 2012

O hobbit

O hobbit
Autor
J.R.R. Tolkien
Más información: Wikipedia
 
Traductor
Moisés R. Barcia
 
Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición: xaneiro 2002
Páginas: 337
ISBN: 84-8302-495-0


A miña impresión
 
Cabe dicir, como introducción a esta entrada, que este libro estivo no meu andel (en realidade en varios andéis de varias casas, vilas e países nos que vivín dende a súa merca) a esperar a que o collera con ganas para lelo. Por que? Porque dixen que o había ler antes de que estreasen a película e, daquela, no nadal de 2002, xa se estaba a rumiar de que se faría unha nova película (o filme que han estrear este outono non ha se-lo primeiro baseado neste libro) logo de xa estaren filmadas as tres partes de O señor dos aneis (algún día incluiréi as entradas destes outros libros). 
 
A historia, ainda que máis que coñecida por tod@s, ou eso penso, ten tanto detractores coma adeptos.  O certo é que, logo de teren lido con anterioridade os tres volumes de O señor dos aneis tódalas personaxes xa se me facían coñecidas. Así que, se alguén non liu ainda esta historia cumpre dicir que básicamente a narración é unha especie de conto na que diferentes seres (homes, ananos, elfos, trasnos, lobos, homes-oso, arañas e aguias xigantes, magos e hobbits) conviven na terra que debuxa o mapa de Thror, antigo rei anano da Montaña Solitaria.
 
A historia comeza cando se presenta o mago blanco Gandalf na casa do hobbit Bilbo Bulseiro, logo de bastantes anos sen se ver. Ó día seguinte hanse presentar no tobo de Bilbo ata trece ananos. No medio de toda a confusión das vistias inesperadas, Bilbo verase envolto, sen pedilo e sen crelo, na partida dunha viaxe cara a Montaña Solitaria para recuperar un tesouro que o dragón Smaug, bastantes anos atrás, roubou a Thror, logo de asolar todo o val ó redor da Montaña e de matar canta vida había. A viaxe cara a montaña é longa e perigosa, e polo camiño han atopar tanto amigos coma enimigos e, gracias a Gandalf e á sorte e o bó facer de Bilbo, todos xuntos han ir avanzando ós poucos.

Situacións inesperadas e estranos seres hanse cruzar nesta aventura que, asemade, ha amosa-las grandezas e miserias de todas estas criaturas cara un fin que, non por esperado, deixa de ter a súa mensaxe final. Esta é unha grande aventura que foi editada por primeira vez no ano 1937. Se non a léstedes, facédeo antes de ve-lo filme neste vindeiro outono.

Contraportada do libro
 
Ó hobbit Bilbo Bulseiro gústalle a vída cómoda e tranquila do seu burato-hobbit, onde almorza, merenda e cea varias veces ó día. Pero a inesperada visita do mago Gandalf fai espertar no seu interior o espírito aventureiro dos seus devanceiros. Deste xeito ve trastocada a súa vida cotiá e, sen saber moi ben como, emprende unha longa viaxe con trece ananos barbudos en dirección ás Montañas para recuperar un tesouro roubado por un dragón e esquecido hai moito tempo.

sábado, 8 de septiembre de 2012

La conjura de Cortés

La conjura de Cortés
Autor
Matilde Asensi
Más información: Página Web

 
Libro
Editorial: Planeta
Edición: junio 2012
Páginas: 374
ISBN: 978-84-08-00803-3



Mi impresión
Después de Tierra firme, la primera parte de la trilogía de Martín Ojo de Plata, y Venganza en Sevilla, la segunda de las partes, ha aparecido a principios de este verano la tercera y última parte, La conjura de Cortés. Después de haber leído la segunda parte, la verdad, no estaba muy interesado en leer la tercera pero, casualidades de la vida, estaba haciendo tiempo en Coria del Río (Sevilla) y entré en una librería para ver qué tenían y me encontré con él, con el libro. Miré el reloj, y aún tenía para, por lo menos una hora, así que me lo compré y me lo puse a leer en la cafetería del al lado. Me gustó y, desde luego, me parece mucho mejor que la segunda parte.
Para entender esta tercera parte, sobre todo el principio, sí es recomendable, pero no indispensable, haberse leído los dos primeros libros. Todo comienza en el mar Caribe, recuperando la plata perdida o recuperada, depende de cómo se mire. En medio del periodo de recuperación de esa plata, que se presumía más o menos largo, pero tranquilo, aparece un barco que trastoca todos los planes de Catalina / Martín. A raíz de lo ocurrido (no lo voy a contar porque, entre otras cosas, rompería parte de la magia del libro), nuestro personaje se ve abocado a terminar, antes de lo previsto, su venganza contra los Curvo que, como recordaréis, es lo que narra la segunda parte de la trilogía. 
Para poder ejecutar la venganza Catalina / Martín deberá recurrir a la compra de una magnífica nao que le permitirá batallar contra todo aquél que se le ponga por delante: piratas, españoles, ingleses o flamencos. En medio de su derrotero, con destino final el Yucatán, se encuentran con un barco a la deria que lleva a unos indios mayas de los cuales sólo sobreviven, por unas fiebres, tres de ellos, que serán parte importante en el avance de los acontecimientos. 
Viéndose acosada la nao de Catalina / Martín en la mar y en todos los puertos de la Nueva España, no queda más remedio que adentrarse en tierra adentro, dejando el barco, muy a su pesar, en manos del gobierno de España en la región. En ese trance Catalina / Martín es informada de una conjura que pretende conseguir la independencia de la Nueva España del reino de España. Por ello, y por la intercesión de fray Alonso (monje que Catalina conoce en Sevilla -segunda parte de la trilogía- y que, en su regreso a América, lo lleva junto con sus cuatro hijos), Martín y toda su tripulación se ven obligados a participar, para conseguir la restauración de todos sus derechos y posesiones en los territorios de la Corona española, en favor del virrey y evitar que la conjura pueda llevarse a cabo... y para conocer el resto, hay que leerse el libro 
Creo que en esta narración Matilde Asensi ha conseguido mantener la intriga incluso hasta el final y, aunque cuando se termina el capítulo IV de los cinco que contiene, y que parece que el capítulo V es un simple relleno, nos termina de sorprender con un final contado de manera distinta, mezclando presente y pasado y con un ritmo más acelerado y, también, por qué no, distinto. Lo cierto es que este libro me ha entretenido y me ha gustado.

Contraportada del libro
La conjura de Cortés culmina el recorrido de Matilde Asensi por el Siglo de Oro español, visto esta vez desde la Nueva España. Una manera de contemplar la historia que le ha hecho acreedora del reconocimiento de los lectores y la crítica, y que, cómo no, está plagada de intrigas, corrupción, aventuras e imaginación. 
En esta novela, Catalina se ve obligada a desenmascarar una gran conjura ideada por sus enemigos para derrocar al rey de España. La aparición de un mapa desvela dónde encontrar el legendario tesoro de Hernán Cortés desempeñará un papel clave en el plan de Catalina para descubrir a los traidores y cumplir su palabra de acabar con los Curvo. 
La doble personalidad de Catalina Solís / Martín Nevares se enfrentará además a un grave peligro para su equilibrio: el amor. Una vez más, Matilde Asensi sorprenderá a sus lectores con un final inesperado. 
Un broche de oro para la trilogía de Martín Ojo de Plata que siguen millones de lectores.

domingo, 2 de septiembre de 2012

Amsterdam

Amsterdam
Autor
Ian McEwan
Más información: Página Web
 
Traductor
Jesús Zulaika
 
Libro
Editorial: Anagrama
Edición: septiembre 2008
Páginas: 198
ISBN: 978-84-339-6890-6
Premio Booker 1998

Mi impresión
 
Creo que puedo resumir esta novela con una única palabra: excelente. 
 
No sé si todo aquél que la haya leído coincidirá conmigo, pero si ya de por sí el argumento es bueno, la forma de narrar, el hilo conductor, que utiliza el autor acaba enganchando al lector (tú o yo) de tal manera que no apetece soltar el libro hasta el final. 
 
La historia que se nos presenta es la de un grupo de "amigos" que, después de la muerte y funeral de la que fuera amiga, amante y esposa de más de uno de ellos, desencadena una reacción tal que aparece un revanchismo por acontecimientos pasados que nos llevan a un final inesperado... o no tan inesperado. Un compositor, un periodista, un millonario y un político centran la trama de la novela y nos da conocer cuán despiadado puede ser el ser humano, y como todo lo que uno cree que hace con buen criterio, aunque sea para perjudicar a un tercero, se puede volver contra uno mismo. Las apariencias, el no querer ver qué está pasando, el no querer ser partícipe de la sociedad que nos rodea así como el egocentrismo de alguno de los protagonistas nos permiten avanzar de manera intensa en un mundo que, aunque aparentemente pueda ser el deseable, no deja de ser un mundo lleno de trampas y zancadillas hasta conseguir el descrédito del contrario.

Además, durante la narración asociaremos, de manera figurada, la imagen de portada del libro a los acontecimientos y sólo al final averiguaremos el por qué el título de Amsterdam... Disfrutad de esta buena lectura.

Contraportada del libro
 
Molly Lane ha muerto a los cuarenta y seis años de edad. Era una mujer muy libre, muy seductora, y en su entierro se encuentran presentes los cuatro hombres más importantes de su vida: Clive Linley, músico famoso; Vernon Halliday, periodista y director de uno de los grandes periódicos del país; George Lane, su poderoso y multimillonario marido, y Julian Garmony, un notorio político de derechas, actual ministro de Asuntos Exteriores y candidato a primer ministro. 
 
Clive y Vernon son amigos desde los lejanos y felices años setenta, y ambos fueron amantes de Molly cuando todos ellos eran jóvenes, idealistas y pobres. George, el marido, entró mucho más tarde en la vida de la fascinante mujer y jamás pudo poseerla del todo, excepto en el terrible período final, de descenso a los infiernos de la pérdida de memoria y la desintegración mental, en el que se convirtió en su implacable ciudador y carcelero. Y con respecto a Garmony, representante de la derecha más pura y dura y de todo l que Vernon, Clive y Molly odiaron durante toda su vida, ni el periodista ni el músico pueden explicarse qué era lo que Molly veía en él, qué extraña relación les unía. 
 
Pero lo descubrirán pocos días más tarde cuando Georges, el marido, le ofrece a Vernon unas espectaculares fotos del futuro primer ministro vestido con unas excitantes ropas de mujer. Fotos tomadas precisamente por Molly y que serán el disparo de salida de esta feroz, cínica, mordiente fábula moral. 
 
"A pesar de la negrura de su tema, o precisamente por ello, Amsterdam es una novela extremadamente divertida. Ian McEwan satiriza nuestra sociedad contemporánea con una brillantez e inteligencia pocas veces igualada..." (Alain de Botton, The Independent). 
 
"Su novela más divertida, pero también la más letal hasta la fecha... Amsterdam es una severa crítica a la naturaleza humana, con especiales referencias a la generación de los años setenta. McEwan es uno de los escritores ingleses más originales, a pesar de que no parece interesado en la escritura experimental. Su prosa es precisa y reveladora, y todo lo que describe se nos aparece nuevo, sorprendente, luminoso, como un cuadro familiar recientemente limpiado y restaurado" (Gabriele Annan, The New York Review of Books). 
 
"Una fábula moral extremadamente inmoral, contada con irónica distancia, y un argumento impecable, lleno de suspense, que despliega su elegante estructura para placer del lector. Me recuerda a las mejores obras de Chesterton y de Huxley, y también encuentro en ella ecos de Henry James" (A. S. Byatt, The Literary Review). 
 
"Una obra maravillosamente orquestada por un artista mayor de la literatura" (Phil Baker, Times Literary Supplement).

As fiandeiras

As fiandeiras
Autor
Antonio Piñeiro (1962)
Máis información: Editorial Galaxia

Libro
Editorial: Galaxia
Edición leída: novembro 2011
Páginas: 105
ISBN: 978-84-9865-400-4
Premio García Barros 2011




A miña impresión

Esta é unha pequena novela que se narra a cachos, en parágrafos de poucas liñas, o que a fai máis intensa e consegue que un se interese por saber ainda máis do que acontece e quera ler e ler de cara a remata-la lectura. Poucas páxinas mais, como comento, intensas e que enganchan dende a primeira verba deica a última delas.

A narración envólvenos nun mundo machista e totalitario no que un pequeno grupo de mulleres, ou máis ben unhas poucas mulleres e un fato de raparigas, tentan que o seu labor avance cara un futuro mellor, podendo desenvolver unha pequena industria de tecidos na vila da Estrada. Ós poucos conseguen os materiais: os tules; que cómpren para traballar e sacar novos productos á venda mais, como non, as grandes industrias do momento, e mai-la Igrexa por medio (sempre tan aferrada ó poder), fan dese labor unha competencia desleal que conleva o conseguinte xuicio

Unha das rapazas cóntanos todo o acontecido visto dende uns ollos infantís mais que non deixan lugar a dúbidas da inxusticia do narrado. Moi boa lectura, ó meu xuicio.
 
Contraportada do libro

Un deses acontecementos recónditos que a Historia esconde. Un caleidoscopio de emocións e fervenas humanas. Na vila da Estrada, no contexto convulso das insurreccións cantonais de fins de século XIX, debúxase un triángulo afectivo -unha rapaza, a súa mestra e unha muller valente- arredor do cal se desenvolve unha trama inquisitorial. Trátase de someter  unhas mulleres -as fiandeiras- que molestan os intereses da industria e do poder dominante.
Antonio Piñeiro (Ribeira, 1962) asina unha novela que convida a repensar o papel das mlleres no avance do progreso.

sábado, 28 de julio de 2012

El elefante de marfil

El elefante de marfil
Autor
Nerea Riesco (1976)
Máis información: Página Web

Libro
Editorial: Grijalbo
Edición leída: febrero 2010
Páginas: 542
ISBN: 978-84-253-4305-6




Mi impresión

Luego de que el libro estuviera desde enero de 2011 en la estantería, a la espera de que me decidiera a leerlo, por fin me he atrevido a cogerlo y...

... lo cierto es que no es que me haya gustado mucho, ya que lo que había leído en la contraportada me sugería un tema, el ajedrez, que, después de leerlo, veo que es una mera excusa para crear un libro en el que lo principal es el amor y el odio intergeracional, así como la vida interior de una imprenta. Con esto no quiero decir que el libro sea malo (no hay libros malos, o eso creo), pero que la temática no es la que más me gusta.

La historia se inicia con la aparición, y no por casualidad, de un chico extranjero en una imprenta sevillana, buscando a su dueño que recientemente ha fallecido, para conseguir un trabajo. Pese a no tener formación ni experiencia para la realización de tabajo alguno en la imprenta, la joven viuda del dueño decide contratarlo y darle cobijo en la propia casa, en el sótano. A partir de ahí aparece la primera de las historias de amor y odio entre algunos de los personajes, pero también se inicia la trama por la que, este joven extranjero, aparece en Sevilla, y que no es más que encontrar un antiguo pergamino que permita resolver un acuerdo entre reyes firmado cinco siglos atrás. Pero las cosas no son como se preveían, empezando por la muerte del propietario de la imprenta, de tal manera que la búsqueda se alarga en el tiempo, durante años, más de cincuenta. Durante todo ese tiempo, las vidas personales y entrecruzadas de los personajes principales de la novela: León, doña Julia, Abel, Julita, Rosario, Guiomar, Cristóbal, Cristo, frey Dámaso, Candela y el omnipresente monsieur Verdoux; nos llevan por valles de amor y lágrimas, en escenarios que abarcan principalmene el centro histórico de Sevilla y los alrededores de Carmona. De padres a hijos se va pasando la tradición de aprender a jugar al ajedrez para, en el momento que deba ser, participar en la batalla decisoria.

Ya en la tercera generación de la familia se puede resolver la incógnita, con un final, quizás, inesperado y, por lo menos para mi, con mucho más valor que el recorrido de la novela que va desde el inicio hasta este final. Es decir, resumidamente, el inicio y el final de la novela son, a mi parecer, lo mejor de la misma, ya que como comentaba al inicio, el ajedrez es sólo una excusa para contar una historia de amor-odio.
 
Contraportada do libro

Una ambiciosa saga familiar de amores apasionados, secretos inconfesables y misterios del pasado, con unos personajes cuyas vidas se ven marcadas, a lo largo de tres generaciones, por un antiguo pacto entre musulmanes y cristianos.

Una historia que aúna amor, aventura e intriga en el marco evocador de la Sevilla de fines del siglo XVIII y que sugiere al lector que las grandes decisioines se toman con el corazón.

domingo, 8 de julio de 2012

Extramunde

Extramunde
Autor
Xavier Queipo (1957)
Máis información: Páxina Web

Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición lida: outubro 2011
Páxinas: 374
ISBN: 978-84-9914-301-9
Premio Xerais Novela 2011

 

A miña impresión
 
Xa se di na fin do libro, que esta viaxe, a dos protagonistas, é unha viaxe de tolos.

Este é o primeiro libro que leo de Xavier Queipo e gustoume por moitos motivos, mais o mellor, para min, é a historia en si, que resulta ser un pouco insólita. A narración de Queipo comeza dun xeito agresivo, sen escatimar detalles, describindo os acontecementos dunha cativa vila galega que han supor que a xenreira pase a se-lo principal sentimento entre parte dos poboadores. O desencadeante dos acontecementos vén a se-lo Santo Oficio, a Igrexa caólica, que periódicamente adícase a condear a xente dun xeito irracional, simplemente por seren distinto ou por que alguén con poder desexa o fin dun terceiro. Escollidos case que ó chou, os nosos personaxes van sendo pechados naquelas gaiolas que os levarán cara unha viaxe, de por si xa difícil, que os leva cara unha morte case que segura na Güiana, en América do Sur, onde han ser abandoados á súa sorte. No día da marcha da vila acontecerán cousas que fan que na vila de partida xa volte se-lo mesmo. Xa no porto mariñeiro, súmase á comitiva un novo prisioneiro non esperado que, xunto co troco nas ordes iniciais dos militares custodios dos engaiolados, han facer que o que supuña unha viaxe máis cara ó inferno sexa algo diferente á plantexada.
 
As personaxes que nos han acompañar dende a partida da costa galega cara o novo mundo son un conxunto heteroxéneo de xente, todos homes: relixiosos, militares, cativos, homes rudos, homes sen unha definición sexual concreta, homs con problemas físicos... e a súa descrición hanos ir aclarando o motivo polo que se atopan na máis dura das situacións posibles que é a supervivencia. 
 
Comeza a viaxe en dirección ás américas, mais logo do acontecido no barco (cousa que teredes que ler), trócase o rumbo cara un novo mundo máis alonxado do previsto, as illas Palao, no océano Pacífico. Para ir cara aló hai que percorrer un longo traxecto que supón bordear toda África e o sur de Asia, cruzando o océano Índico. Nese percorrido os nosos personaxes han coñecer xente, animais así coma prantas descoñecidas para eles; vivir experiencias que van dende relacións sexuais ata batallas con piratas; coñecer novas culturas máis ou menos avanzadas... e todo iso nárrasenos dende o punto de vista de varias das persoas que van no veleiro. Ó mesmo tempo, tódolos acontecementos hanse ir engadindo na bitácora da viaxe.
 
Narración entretida e moi ben levada, cando menos iso penso eu, na que mixtúrase o galego có latín, polo que un coñecemento mínimo desta lingua morta é interesante telo. Así e todo, non é difícil de entender o que deste xeito atópase escrito. Moi indicado para aqueles que disfruten con libros de aventuras. 
 
Contraportada do libro

Extramunde narra, co alento prendido nas entrañas, unha viaxe alucinada que vai da freguesía de San Andrés deica a illa de Borneo, pasando por Senegal, Camerún, o Cabo de Boa Esperanza, Mozambique, a illa de Madagascar, a badía de Trincomalee, as illas de Anamán e o estreito de Malaca. Unha novela que retrata o poder omnímodo da Igrexa nos tempos escuros da Inquisición e a navegación polos océanos Atlántico e Índico na procura de mundos afastados, para rematar nun poboado da tribo dos Dayaks, os cortadores de cabezas. Extramunde, escrita nunha prosa coidada, engaiolante, por veces vertixinosa, supón a culminación dun soño: a afirmación da diferenza, a procura da liberdade. Dividida en catro seccións, cada unha cun ritmo e cun alento diferenciado, admite varios niveis de lectura, pois é, ao mesmo tempo, novela de aventuras, de viaxes e de pausada reflexión. Unha novela que non vai deixar indiferente a que se adentre no proceloso mar da escrita de Queipo. Novela polifónica, con constantes referencias á cultura popular, á cultura das masas, á música, aos medios, á publicidade, ao cine, está tecida cunha mestura de textos típicamente posmoderna.

sábado, 7 de julio de 2012

Ninguén

Ninguén
Autor
Fran Alonso (1963)
Máis información: Domicilio virtual

Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición lida: setembro 2011
Páxinas: 199
ISBN: 978-84-9914-302-6


 

A miña impresión
 
Dentro dos libros mercados neste pasado Nadal atópase este, Ninguén, de Fran Alonso, que non tendo referencia del (do libro, xa que a Fran Alonso comeceino a ler hai anos) decidín darlle unha oportunidade. ¿A que vén todo esto? A temática do libro, pola súa contraportada, non me atraía o máis mínimo xa que sempre conto con non toca-lo mundo que ten que ver coa tecnoloxía informática, que é o meu mundo laboral diario. Por dicilo dalgún xeito, os libros emprégoos para me evadir do meu mundo real (supoño que coma outra moita máis xente). Se cadra, tamén, por eso estou últimamente un pouco lonxe deste blogue...
Xa falando do libro, o certo é que, no fondo, fala da soidade na que nos envolve o mundo das computadoras e os seus programas informáticos. Cada vez máis a xente tendemos  a investir máis tempo en comunicarnos entre nós con aparellos en lugar de falar. En varios episodios ou relatos curtos, cóntasenos diferentes vivencias de diferentes persoas, cada unha cun problema persoal diferente coma o de envexar a vida en outro lugar e, cando se chega a ese lugar, envéxase a vida anterior; ou como alguén vivindo nun edificio con veciños está certamente só; ou como pode se-la relación entre Escritor, Editor e Lectora. E todos estes capítulos ou relatos individuais rematan cun epílogo, que é a redacción dun hoax.

No meu parecer o libro é entretido, mais non tanto coma libros anteriores de Fran Alonso. Danos unha visión case que dramática do mundo real e de a cara onde van as relacións humanas, á súa virtualización. Evidentemente, esa visión é moi persoal, mais para min non é moi alonxada da propia realidade: estar xuntos, un ó carón do outro, sentados no sofá, mais a comunicación entre ámbolos dous é mediante un whatsapp ou un tweet xa que logo pódense meter máis persoas na conversa. Para o meu gusto, sobran os hoax.
 
Contraportada do libro

Sara, unha muller que está farta dos ruídos da cidade, decide cambiar de estilo de vida. Un mozo vive obsesionado polas voces dos seus veciños, qe lle impiden levar unha vida normal. Outra muller cítase nunha cafetería cun home ao que coñeceu a través de Internet. S. Lonely toma a decisión, por primeira vez na súa vida, de emprender unha pequena viaxe de vacacións para romper a rutina. Un escritor, que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, descobre a carga subversiva dos hoax, esas falsas cadeas que se envían a través de correo electrónico. Simultaneamente, diversos mails cruzan o ciberespazo deste libro singular.

Estas son algunhas das historias e personaxes do novo libro de Fran Alonso. Ninguén aborda os actuais xeitos de relación entre as persoas nas sociedades urbanas e o modo en que a cidade e a tecnoloxía inflúen para mudar os medios que empregamos en comunicarnos. O libro está centrado na convivencia entre os veciños dun veciño, pero tamén no uso de tecnoloxía como paradigma das formas de relación. Desde a presenza do teléfono móbil ata o contacto persoal a través das redes sociais, Ninguén explora esa nova condición que hoxe nos define aos cidadáns das comunidades contemporáneas, vencelladas, entre outras cousas, ao individualismo, á máquina, á soidades e aos ruído.

domingo, 24 de junio de 2012

Kim

Kim

Autor
Rudyard Kipling (1865-1936)
Más información: Wikipedia
Premio Nobel de Literatura (1907)

Prólogo
Enrique de Hériz

Traducción
Jordi Fibla

Libro
Editorial: RBA
Edición: marzo 2012
Páginas: 391
ISBN: 978-84-9006-179-4
Mi impresión

Novela de aventuras que nos lleva a un mundo ya perdido, la India británica de finales del siglo XIX. Kim, el Amiguito de todo el mundo, como así lo conocen aquellos con los que trata, es un niño, sahib, huérfano vagabundo y muy avispado que anda por Lahore haciendo favores a terceros que le repercuten pingües beneficios. Todo esto le permite conocer perfectamente los entresijos de una sociedad en la que la religión y las castas gobiernan un mundo muy diferente al Europeo. Entre los múltiples religiosos que circulan por la India adelante, Kim conoce a un lama que le cambiará la vida ya que pasará a ser el chela que lo acompañe en su viaje para poder encontrar el río sagrado que le salvará de sus pecados, su río sanador. Además, también, Kim va tras la busqueda de un Toro Rojo que, según le había profetizado su padre, será el que le guíe en su vida futura.

También, además de la influencia que el lama ejercerá sobre el niño, está un tratante de caballos, árabe, cuya amistad le permitirá contactar con el mundo anglosajón en la India. En toda esa trayectoria nuestro personaje será reclutado por dos curas cristianos, uno inglés, de la iglesia británica, y otro irlandés, católico, que lo escolarizarán en un colegio británico, en donde se formará y destacará. Pero el viaje del lama continúa y, una vez finalizada la escolarización, varios años después, volverán juntos al camino.

Un viaje por la India y el Tibet que nos mostrará cómo era la vida por aquellos lares hace más de un siglo, con sus castas, sus religiones y sus, también, personas solidarias. Aventura e historia. Amistad y amor. Este libro me ha devuelto a aquellas (películas de) aventuras que echaban en la televisión cuando era niño: El libro de la selva, Tarzán,  Kim de la India (así se tituló en España la película basada en este libro)...

Contraportada del libro 

"Kim es, quizá más que ninguna otra, la obra en la que Kipling dio mayor rienda suelta a su imaginación para recordar y explorar, lo cual le dio a la novela más complejidad y densidad que cualquier otro trabajo suyo". EDMUND WILSON

En las calles de Lahore, en la India colonial, vive, mendiga y se divierte Kimball O´Hara, conocido por todos como Kim, un muchacho huérfano de padres británicos pero indio de apariencia y de costumbres. Un día, al conocer a un anciano lama tibetano que viaja en busca del mítico río de la Flecha, Kim se decide a acompañarlo en su peregrinaje en condición de discípulo suyo. Pero este viaje iniciático será para Kim mucho más que un aprendizaje espiritual, puesto que el azar y si condición de angloíndio convertirán al joven en una pieza importante de los servicios secrertos británicos dentro del Gran Juego, la lucha soterrada que había establecido Rusia y Gran Bretaña por el dominio de Asia central. Publicada originalmente en 1901, en un contexto a caballo de dos grandes culturas como son la india y la británica, Kim es sin duda la obra cumbre del Premio Nobel Rudyard Kipling y una de las mejores novelas de aventuras que se ha escrito jamás.

jueves, 7 de junio de 2012

El enredo de la bolsa y la vida

El enredo de la bolsa y la vida
Autor
Eduardo Mendoza (1943)
Más información: Blog de Eduardo Mendoza

Libro
Editorial: Seix Barral
Edición: octubre 2012
Páginas: 268
ISBN: 978-84-322-1000-6
 
 
 
 
Mi impresión

Desde que me enteré que Eduardo Mendoza iba a sacar un nuevo libro he estado detrás de él y, aunque parezca mentira, no me ha resultado fácil encontrarlo (?). Como se suele decir, el que espera desespera pero, finalmente, he podido leer El enredo de la bolsa y la vida.
 
Eduardo Mendoza nos vuelve a traer una nueva aventura de su personaje y detective más conocido. Como no podía ser de otra manera, la historia que se nos cuenta, con algún guiño a sus novelas anteriores de las que es protagonista dicho detective, es una rocambolesca narración que, por momentos (o por lo menos a mi me ha sucedido) uno puede soltar una carcajada en alto. Los personajes que participan, sus motes, sus actitudes, son auténticas locuras inimaginables, que nos llevan a un mundo distorsionado, pero en el que cualquiera de nosotros podríamos participar de alguna manera.

Todo comienza con la desaparición de un antiguo colega de hospital psiquiátrico, como paciente, se entiende, de nuestro protagonista. A raíz de ello se monta una investigación para averiguar el motivo de dicha desaparición, en la que todos los personajes secundarios que aparecen, algunos ya viejos conocidos, se esforzarán de una manera inimaginable, hasta la misma extenuación. Lo que inicialmente parece ser una simple desaparición por problemas amorosos se va complicando poco a poco, hasta llegar a convertirse en un tremendo problema internacional. En medio de todo ello, y recordando que nuestro personaje es ahora un peluquero afamado, sobre todo por no tener clientela, aparecen unos nuevos vecinos, que tienen un bazar chino y que, en cierta manera, son los que permiten que nuestro personaje llegue hasta el final de la investigación. Todo ello llevará una contraprestación que, evidentemente, no desvelaré aquí.
 
Como en anteriores novelas de Eduardo Mendoza, el resultado final de la investigación, aunque no siguiendo una lógica racional, es el esperado. Un retorno a las mejores narraciones de este afamado escritor y a un estilo por el que es más reconocido. Totalmente recomendable su lectura, aunque sólo sea para evadirnos de los problemas con que los medios de comunicación nos bombardean durante estos días.

Contraportada del libro 

El anónimo detective de El misterio de la cripta embrujada, El laberinto de las aceitunas y La aventura del tocador de señoras regresa a la acción en tiempos de crisis. Contra su voluntad, es decir, movido por la amistad y sin un euro en el bolsillo, vuelve a ejercer de insospechado sabueso en la Barcelona de hoy en una carrera contrarreloj por desarticular una acción terrorista antes de que intervengan los servicios de seguridad del Estado.
 
Años después de dejar el sanatorio mental donde compartieron celda, Rómulo el Guapo le propone un golpe a nuestro protagonista. Su negativa y la misteriosa desaparición de Rómulo serán el arranque de un enredo para resolver un caso de repercusiones internacionales con la ayuda de un infalible equipo: la adolescente Quesito, el timador profesional Pollo Morgan, el africano albino Kiwijuli Kakawa, conocido como el Juli, la Moski, acordeonista callejera, el repartidor de pizza Manhelik y el señor Armengol, regente del restaurante Se vende perro.
 
Eduardo Mendoza regresa con una sátira genial, como las que sólo él sabe hacer. En ella la fábula crea su propia verosimilitud, que es, paródicamente, la del género policial, y la de la farsa convertida en apólogo moral. No se puede contar el libro sin una sonrisa; pero es imposible leerlo sin carcajadas, y sin comprender que en la Europa en quiebra técnica que habitamos no basta con el humor dinamitero e inventivo: es preciso, además, el don de la lucidez.

sábado, 28 de abril de 2012

Los sauces de Hiroshima

Los sauces de Hiroshima
Autor
Emilio Calderón (1960)
Más información: Web oficial

Libro
Editorial: Planeta
Edición: octubre 2011
Páginas: 319
ISBN: 978-84-08-10479-7
 
 
 
 
Mi impresión

Este es el primer libro que leo de Emilio Calderón y, aunque no me parece un libro extraordinario, sí me ha dejado buen gusto. Desde luego me lo apunto, el autor, para leer alguna novela más de él.
 
En esta novela se nos presentan tres historias, de tres personajes, que tienen como punto inicial que es el día en que los Estados Unidos de América lanzan la bomba atómica sobre Hiroshima. Casi sin quererlo, y por motivos que se irán desgranando poco a poco e lo largo del libro, las tres historias se van relacionando, hasta el punto de que, al final, se nos relata una cuarta historia de otro personaje que, aparentemente, es secundario y sobre el que Calderón se apoya para dar continuidad a la narración, pero que tiene más importancia de la esperada. La historia de un policía que deja de serlo, por honor y honestidad consigo mismo y con las víctimas de un asesinato múltiple, y que empezará a ejercer de detective privado; la historia de un atomizado, o lo que es lo mismo, una de las personas afectadas por el holocausto atómico, que es un ser marginado incluso por su propio padre; y la historia de una mujer que, a la muerte de su padre, se encuentra con una herencia inesperada y que, tras pensarlo detenidamente, decide viajar a Japón en busca de la persona o personas a las que debe entregar parte de esa herencia. Todo ello compone esta novela que, aunque he tildado de policiaca, creo que se parece más a la narración de tres vidas tristes, pero honestas con sus creencias: orgullo, historia, moral, religión y paz.
 
En la novela se nos narra por momentos escenas de un Japón muy distinto al de nuestra época. Cómo se adaptan este pais y sus habitantes a una nueva filosofía de vida tras ser derrotados consecutivamente en las guerras con China, Corea y la II Guerra Mundial, cómo la propia sociedad japonesa reniega de aquéllos que son un lastre, los afectados por las bombas nucleares de Hiroshima y Nagasaki y, también, cómo son partícipes de una pantomima política por la que los juicios de Tokio a militares japoneses no dejan de ser una pantomima para contentar a la población de Occidente.
Siendo un gran desconocedor de la cultura nipona como soy, por momentos me da la sensación de que se encuentra realmente reflejada esa sensación de paz, reflexión y honor que, creo, se corresponde con esa milenaria cultura. Es un libro grato de leer y, también, nos acerca a un mundo y a una época que no es habitual que podamos encontrar en nuestras librerías.

Contraportada del libro 

En 1954, el inspecto de policía de Tokio Ichiro Abe se enfrenta al caso más complicado de su carrera: el asesinato de ocho supervivientes del holocausto nuclear de Hiroshima.
 
Años más tarde, el hijo de un controvertido magnate contrata a Ichiro para que reconstruya su pasado familiar. Así, sus vidas y la de Elle Bartlett, hija de un eminente psiquiatra que participó en los Procesos de Tokio contra los criminales de guerra japoneses, se entrecruzarán y hallarán en el pasado, precisamente, la clave para resolver el misterioso caso.
 
Emilio Calderón vuelve a seducirnos con un magistral y emotivo paseo por una de las culturas milenarias más fascinantes de nustro planeta.

martes, 17 de abril de 2012

La catedral del mar

La catedral del mar
Autor
Ildefonso Falcones (1959)
Más información: Wikipedia

Libro
Editorial: Grijalbo
Edición: junio 2009
Páginas: 670
ISBN: 978-84-253-4353-7
 
 
 
 
Mi impresión

En esta entrada traigo uno de mis IMM (In My Mailbox) más antiguos, ya que lleva empantanado en la librería desde, por lo menos dos años, pero es que nunca encontraba el momento de leerlo, no por tiempo, sino por ganas. Me daba un resquemor que, una vez leido, no tenía sentido. Pero así soy yo, y con todo el mundo diciéndome que lo leyera...
 
Estoy seguro que ya todo el mundo ha leido La catedral del mar, de Ildefonso Falcones, e incluso su continuación, La mano de Fátima, que próximamente leeré, pero me gustaría poner mi grano de arena al respecto de todos los comentarios habidos y por haber sobre esta novela. Primero de todo indicar que me sorprendió gratamente, quizás, porque no esperaba nada de ella, por mucho que la gente me dijera que era un buen libro. Creo que están muy bien hilvanadas las diferentes historias, aunque el personaje sea el mismo, que se presentan en el libro. Sólo le pongo un pero, hay ciertos momentos en los que los hechos me recuerdan a otros libros ya leidos, como por ejemplo cuando Arnau, nuestro personaje, se va a la guerra y Aledis lo sigue hasta la misma batalla. Este pasaje me recordó mucho a uno parecido, pero en otra época, de Mijaíl Shólojov y su Don apacible.
 
El crudo inicio de la novela es representativo de lo que nos vamos a encontrar, con altibajos en los que moralmente nos podemos ver afectados por las incongruencias de una sociedad en lo que más importa es el tema religioso, en la que la gente, siendo buena, se convierte y pasa a ser un referente de lo peor que puede llevar uno dentro por el simple hecho de la fe que cada uno declare que profesa.  Arnau, bien guiado por su padre, aprende a aguantar los reproches y solventar los problemas que la vida le va presentando. Recuperado por su padre de una muerte segura tras su nacimiento, se educa inicialmente con sus primos, familia adinerada y ciudadana de Barcelona, ciudad libre, pero que debido a una chiquillada propia y a una mentira ajena debe abandonarlos para correr la suerte de su padre: vivir con los criados y aprendices de su tío a la espera de que, con el tiempo, él también pueda ejercer de aprendiz.

Durante esa época previa a su entrada como aprendiz en el taller de su tío, conoce al que será su "hermano" de por vida, niño al que el padre de Arnau prohijará. Juntos, ambos hermanos, recorrerán Barcelona en busca de una madre para Arnau, que encontrarán en la que empieza a vislumbrarse como la futura catedral del mar. A partir de ahí todo son esperanzas y problemas, pero que llevarán a Arnau, ya en su edad madura, hasta el punto más importante de su vida en que con la riqueza, el amor y la paternidad puede ver rematada e inaugurada su catedral, la catedral de su madre.
 
La cantidad de personajes que aparecen, los amores y odios que surgen entre ellos, las promesas y las infidelidades presentan a Arnau como un héroe, sin serlo, en un mundo hostil. Todo el mundo lo aprecia y lo sigue, todo el mundo destaca sus bondades, todo el mundo; todos menos aquéllos que desde pequeños guardan el rencor o aquéllos que dicen ser nobles por título, que no de corazón, y que se sienten amenazados por el poder económico y social de Arnau. Al mismo tiempo el rey y la iglesia ambicionan su dinero, cada uno a su manera, lo que implica que se encuentre delante de la Inquisición por las insidias de terceras personas. Gracias a sus amistades de su misma religión, la cristiana, como de religiones distintas, judaica y musulmana, Arnau sigue adelante y consigue salvar los escollos que aparecen por el camino.

En definitiva, este libro creo que es un alegato a la amistad y al amor, a la tolerancia con los demás, con sus religiones y con su color de piel, y a la justicia. Me ha gustado y espero que a vosotros también.

Contraportada del libro 

Siglo XIV. La ciudad de Barcelona se encuentra en su momento de mayor prosperidad; ha crecido hacia La Ribera, el humilde barrio de los pescadores, cuyos habitantes deciden construir, con el dinero de unos y el esfuerzo de otros, el mayor templo mariano jamás conocido hasta entonces: Santa María de la Mar.
 
Una construcción que es paralela a la azarosa historia de Arnau, un siervo de la tierra que huye de los abusos de su señor feudal y se refugia en Barcelona, donce se convierte en ciudadano y, con ello, en hombre libre. El joven Arnau trabaja como palafrenero, estibador, soldado y cambista. Una vida extenuante, siempre al amparo de la catedral de la mar, que le iba a llevar de la miseria del fugitivo a la nobleza y a la riqueza. Pero con esta posición privilegiada también le llega la envidia de sus pares, los cuales urden una sórdida conjura que pone su vida en manos de la Inquisición...
 
La catedral del mar es una trama en la que se entrecruzan lealtad y venganza, traición y amor, guerra y peste, en un mundo marcado por la intolerancia religiosa, la ambición material y la segregación social. Todo ello convierte a esta obra no solo en una novela absorbente, sino también en la más fascinante y ambiciosa recreación de las luces y sombras de la época feudal.

viernes, 30 de marzo de 2012

Asasinato no Consello Nacional

Asasinato no Consello Nacional
Autor
Diego Ameixeiras (1976)
Máis información: Wikipedia

Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición lida: 2010
Páxinas: 367
ISBN: 978-84-9914-171-8


 

A miña impresión

Como primeira consideración a ter en conta nesta novela é que a un cómprelle estar máis ou menos ó tanto de quén é quén no Bloque Nacionalista Galego (BNG), partido no que se centra a narración. Como segunda consideración, máis ca unha narrativa policíaca considero que é unha narrativa política-policial.

Baseada nos acontecementos nos que o bipartito perdeu as eleccións á Xunta de Galicia, logo das eleccións de 2009, Diego Ameixeiras cóntanos unha serie de acontecementos, parte fitícios e parte reais, nos que asasinan ó que habería ser o seguinte cabeza de lista, que non líder, do BNG. Os líderes, coma na vida real, son os que moven ós monicreques e, de feito, acó tamén artellan todo o tinglado político dende as sombras. Acontencen as leas que levarán a unha maior separación entre os distintos partidos e faccións políticas que conforman esta unión.

No medio de todo estes problemas acontence, como indicaba, o asasinato do que se supón ía ser o novo cabeza de lista do Bloque e a policía comeza a investigación. Ante as dúbidas de como ha leva-lo comisario ditas investigacións, a plana maior do bloque consensúa a contratación dun investigador privado, Alberte Cudeiro, que ha levar unha liña de investigación un pouco peculiar. Cudeiro, que pasa de ser un antisistema a ser un máis ou menos recoñecido investigador e, asemade, a ser unha persoa moi vinculada ós costumes asiáticos de comida e de xeito de ser, acaba por verse mixturado nun problema doméstico entre unha dirixente nacionalista e un vello falanxista. Desta relación avanzará cara un asasinato non resolto da Guerra Civil na provincia de Ourense e que, sen sabelo, está a tirar doutro fío cara a resolución do asasinato. Os achádegos parellos da policía e investigador privado lévanos a atoparse no punto final da novela.

Todo libro leva un fío central do que colgan outros máis. Neste caso, ainda que semella que o fío podería ser o crime, para min é o propio BNG e as súas leas internas, o que máis adiante chegará a se-lo seu desmembramento. Ós nomes fictícios pódese, dun xeito doado, porlles cara  de persoeiros ben recoñecidos para aquel que guste unha miguiña da política e estea ó día nela. É un libro interesante, entretido e que contén todo o necesario para ser un libro amplamente vendido, un best-seller: asasinatos, traizóns, ciumes, rivalidades, amores e desamores. Agora ben, teño que recoñecer que a xente que non coñeza ós persoeiros que se ven dalgún xeito reflexados nesta narración, pódelle acontencer que a cantidade de nomes e relacións entre eles chegue a ser un pouco mareante, coas idas e vidas, coas boas e malas avinzas entre deles dende o fronton de Riazor, no ano 1982.

Contraportada do libro

Un encarapuchado asasinou de tres disparos a Mario Dacosta, parlamentario do BNG, cando saía da reunión do Consello Nacional. Nesa reunión, a executiva, co seu voceiro Óscar Quiroga á cabeza, presentou a súa dimensión. Os feitos aconteceron pouco despois das seis da tarde, cando Dacosta se dispuña a arrincar o seu coche, estacionado no aparcadoiro do Hotel Congreso de Santiago de Compostela. Segundo fontes da Delegación do Goberno, o pistoleiro achegouse ao parlamentario e asestoulle tres tiros, fuxindo posteriormente nun vehículo Renault Clio. Un dos disparos impactoulle na cabeza, provocándolle a morte.

Fernando Xelmírez, secretario xeral da UPG, partido integrado no BNG e no que o parlamentario militaba dende 1982, amosouse conmocionado polo suceso e cualificou a Dacosta de "camarada insustituíble e extraordinario patriota galego". Horas antes do crime, Óscar Quiroga anunciara a súa dimensión no Consello Nacional cónclave no que tamén presentou a renuncia toda a executiva. Abríase así unha nova etapa despois da derrota sufrida non comicios autonómicos do 1 de marzo, cuxos resultados devolveron a maioría absoluta ao Partido Popular en detrimento do goberno bipartito formado por PSdeG-PSOE e BNG.

Alberte Cudeiro, un detective elegante con ínfulas taoístas, recibirá da dirección do BNG o encargo de investigar este crime, que o levará, tamén, a resolver un enigma relacionado coa guerra civil.

sábado, 24 de marzo de 2012

El último trayecto de Horacio Dos

El último trayecto de Horacio Dos
Autor
Eduardo Mendoza (1943)
Más información: Blog de Eduardo Mendoza

Libro
Editorial: Seix Barral
Edición: septiembre 2002
Páginas: 190
ISBN: 84-322-1142-7
 
 
 
 
Mi impresión

Simplemente, Eduardo Mendoza, me parece un escritor genial, que sabe sacar lo mejor y, también, lo más sarcástico de los personajes que describe. En este caso, nuestro viaje como lectores se realiza de manera estelar, ya que se trata de un comandante de una nave espacial que, además de ser al mismo tiempo ninguneado y acatado por su tripulación, es una persona irresponsable y cuyas decisiones carecen de toda lógica. El trayecto por el espacio tiene un destino sin precisar, hasta que se llega al final de la novela y que, aún sin quererlo (o sin querer evitarlo), parece que finalmente se llegará a cumplir. La descripción de los lugares por los que navega la nave espacial (espacio helicoidal y estaciones espaciales) es digna de un buen Mendoza, al igual que las personas que participan de este paseo interminable forman parte de diferentes sectores sociales de lo más extravagante (lo más bajo o lo más representativo). También, las herramientas y elementos de navegación con los que cuenta la tripulación son de lo más chocante para lo que, se supone, una generación humana mucho más avanzada de la actual. En otra era, en otro mundo supuestamente más evolucionado, nos encontramos con situaciones de lo más variopintas.
 
A modo de bitácora, el capitán Horacio Dos nos va desmenuzando un camino, ya recorrido, que nos hace sonreir por momentos ante las locuras y decisiones anti-natura que dice que ha tomado durante las jornadas tanscurridas y hasta el final del diario que, no deja de ser más que un nuevo comienzo de algo pendiente por relatar. 
 
Aunque para mi no llega al nivel de Sin noticias de Gurb, es un buen libro para entretenerse y está en la línea de lo esperado de Eduardo Mendoza. Sin duda, nos hace pasar un buen rato...

Contraportada del libro 

Al comandante Horacio Dos le ha sido asignada una incierta misión en atención a su incompetencia y desfachatez. Como jefe de una estrafalaria expedición, surcará el espacio en condiciones extremadamente precarias junto a los peculiares pasajeros de su nave -los Delincuentes, las Mujeres Descarriadas y los Ancianos Improvidentes-. En este viaje, que les deparará incontables aventuras, habrá paternidades y filaciones secretas, espectáculos cortesanos que ocultan una realidad cutre y desportillada, luchas por sobrevivir de pillos y buscavidas, y mucho susto y sorpresa.

¿Un relato futurista? ¿Una alegoría satírica? ¿Una novela de género? Ninguna de estas tres cosas aisladamente, y al mismo tiempo todas ellas: El último trayecto de Horacio Dos, la nueva novela de Eduardo Mendoza. Una divertidísima y muy sabia fabulación que participa de la ironía, de la parodia, del folletín y de la picaresca y que, en un recorrido sideral, nos lleva a descubrir nuestra propia condición tras una galería de máscaras muy humanas. 
 
Al igual que en Sin noticias de Gurb, el género al que cabe adscribir El último trayecto de Horacio Dos es las ciencia ficción y la forma narrativa adoptada se acerca al diario de a bordo. Pero si en Sin noticias de Gurb dominaba la sátira basada en el disparate, aquí coexiste con otras modalidades narrativas que la relacionan con el que podría llamarse "género Mendoza", reconocible de inmediato desde La verdad sobre el caso Savolta. Lo que por encima de todo se impone es la extraordinaria inventiva verbal de Mendoza, la frescura y el arte de la palabra, don del verdadero narrador nato.

sábado, 17 de marzo de 2012

Las siete iglesias

Las siete iglesias
Autor
Miloš Urban (1967)
Más información: Wikipedia

Traducción
Kepa Uharte

Libro
Editorial: Ediciones B
Edición: marzo 2005
Páginas: 391
ISBN: 84-666-1963-1

Mi impresión

Me ha costado, pero mucho, el avanzar en la lectura de este libro que, como mínimo, lo tildaría como raro. Vaya por delante que no me gustó, pero como todo en la vida, todo depende del color con qué se miren las cosas. Esto no quiere decir que este libro sea malo (yo sería incapaz de decir nunca que un libro es malo), ya que si su escritor es reconocido mundialmente, incluso el libro ha sido best-seller, por algo será... aunque yo no haya sido capaz de encontrar aquéllo que lo hace destacar respecto a otros autores.

He hechado mucho de menos algunas notas del traductor que pueden ayudar a entender determinadas situaciones como, por ejemplo, el que el protagonista principal esté acomplejado por su nombre; nombre checo sin traducción al castellano y que, por lo tanto, no se entiende por qué eso es un problema que le arrastra durante todo el libro.

Los personajes de esta novela resultan ser seres deprimidos, enfermos, deformes (algunos), en definitiva, seres raros que comparten una finalidad: encontrar la verdad, su verdad, de aquéllo por lo que profesan una verdadera devoción. La novela, también, nos hace una descripción realmente detallada de una parte de la ciudad de Praga y, en particular, de su arte gótico reflejado en algunas iglesias, por lo que debemos estar preparados para recibir un constante baño de nombres checos y de descripciones urbanísticas que, la verdad, compensa tener un mapa de Praga al lado para hacernos una idea de por dónde se mueve nuestro guía.

Toda la historia en este libro gira alrededor de dos temáticas, la primera, la depresión continúa de K, nuestro personaje principal, y su incomprensión del mundo en el que vive (y la incomprensión de este mundo hacia su actitud con él) y, segundo, una serie de macabros asesinatos, o intentos de asesinato, de gente relacionada con la arquitectura y el urbanismo. Lo que inicialmente parece un asesinato incomprensible, calificado como suicidio por la policía y la vox populi, y que la propia policía decide no investigar a fondo, supone la pérdida del único trabajo que K decidió que podía ejercer: el de policía; que le permitía cobrar por recorrer aquella parte de la ciudad que más le gusta. Poco a poco, y sin ser una novela poiciaca al uso, K se ve involucrado en una serie de propósitos indeterminados de un excéntrico, agresivo y deforme, aristócrata, que le llevará a recorrer la Praga gótica y el acceder a las iglesias, de una manera exclusiva, más representativas de este arte en esta hermosa, y turísticamente masificada, ciudad...

Contraportada del libro 

"Y se me ocurrió entrar en la policía. Yo mismo me reí imaginándome de uniforme, protegiendo, con un arma en el cinturón, a todos esos lelos obcecados que viven en esta pobre ciudad. Me daban tales ataques de risa, que encontré en ésta una salida de la perenne tristeza que embargaba mi alma.".

Kvetoslav Svach, conocido como K, nunca ha sido muy bien visto dentro del cuerpo de policía. Su carácter especial y su pasión por la historia y arte medievales son considerados como rarezas. Por ello, su expulsión del cuerpo, debido a la muerte de una persona cuya seguridad era responsable, es recibida con indiferencia por la mayoría de sus compañeros. Ahora K tiene tiempo para deambular por las calles de Praga y dejarse seducir por su arquitectura gótica, cuyos detalles analiza con unos prismáticos que siempre le acompañan. Pero el asesinato de una serie de personas en las inmediaciones de unas iglesias, lleva al jefe de la policía a pedir la reincorporación de K. Éste se adentra en la investigación del caso y descubre que los crímenes están firmados por un asesino cuyos motivos podrían remontarse a siglos atrás.

Inspirado en la tradición de la novela gótica anglosajona, Miloš Urban elige su Praga natal como escenario de un thriller que aúna la fascinación por la Edad Media y su arquitectura con el suspense. Las siete iglesias está considerada como una de las novelas más fascinantes aparecidas en las últimas décadas en la República Checa.

sábado, 3 de marzo de 2012

A praia dos afogados (La playa de los ahogados)

A praia dos afogados
Autor
Domingo Villar (1971)
Máis información: Galaxia de autores
Más información: Siruela

Libro
Editorial: Galaxia
Edición lida: 2011
Páxinas: 504
ISBN: 978-84-9865-180-5

Edición en castellano: La playa de los ahogados
Editorial: Siruela
Edición: 2011
Páginas: 448
ISBN: 978-84-9841-129-4
 

A miña impresión

Logo de intercalar a miña entrada, e lectura, anterior entre os dous libros de Domingo Villar, tócalle o turno a A praia dos afogados. Esta lectura non me ten defraudado nadiña e de certo que non foi un mal consello o que me deron cando me recomendaron que o lera.
Ainda que seguro que xa se ten lido a miña anterior entrada de Ollos de auga, fago unha breve sinopse dos personaxes, facendo un autoplaxio do que escribín xa:
 
Leo Caldas é un policía que recentemente deixou a súa relación emocional coa súa parella, á que bota de menos continuamente. Asemade, participa nun programa radiofónico no que tentan axudar ós cidadáns a resolve-los problemas cotiás e que poden requeri-la participación da policía, e do que, supón, apenas hai ouvintes mais, ó longo dos acontecementos, descubre que realmente é unha estrela radiofónica.
 
Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por mor do seu xeito de traballar coma policía, é un mangallón que non entende o xeito de ser e de falar dos galegos, pero que fita marabillado de que en Galicia, ó contrario do que pensa a xente, vai un calor e unha humidade que non esperaba. A todo iso, o vivir nunha cidade na que todo é costa arriba ou costa abaixo, segundo se estea abaixo ou arriba, faille que non pare de se laiar do clima do sur de Galicia.

En A praia dos afogados os nosos heroes tentan resolver o que semella ser un suicidio e que, por mor dun pequeno detalle e a intuición do inspector Caldas, podería ser un asasinato encuberto. Asemade, Caldas, atópase cunha situación familiar que o mantén en vilo e faille dar moitas voltas á cabeza a respecto do pouco tempo que lle adica á súa vida persoal. O que de primeiras semella ser un caso máis dun mariñeiro afogado vaise converter nun caso dos máis complexos que tivo que resolver a nosa parella policial. Ós poucos vanse sucedendo as pesquisas que levan a percorrer diferentes localidades costeiras galegas: Vigo, Panxón, Neda,...

Mais o máis complexo do asunto é que cando se están a desenvolve-los acontecementos aparece un segundo caso, tamén estrano e sen solución pola incompetencia policial e pola teimudez e o medo (a alguén) que teñen os máis vinculados ós dous casos: todo é silencio e reviravoltas. Os acontecementos ligan ámbolos casos e sen resolve-lo derradeiro deles é imposible resolve-lo primeiro. Gracias á nenz de  Caldas e ó seu pai, as pescudas avanzan cara bó porto e, así e todo, as cousas non son como semellan ser, e sorpréndenos o desenvolvemento final ó que se chega.

En Ollos de auga amósasenos unha visión da cidade de Vigo que nesta novela vese ampliada ás localidades e arredores desta cidade, dándonos a coñece-la ría de Vigo dende unha perspectiva mariñeira. Tamén, como non podía ser doutro xeito, atópase moi presente a incompresión dos de fóra cara o xeito de falar e entenderse dos galegos, as nosas reviravoltas lingüísticas, preguntando sempre polo evidente. A praia dos afogados é unha novela agradable de ler e recomendable, pero coma segunda lectura logo de ler esta primeira, sobor de todo para coñecer o xeito de ser e de actuar dos nosos personaxes.
 
Contraportada do libro

Nunha praia de Panxón, na ría de Vigo, aparece o cadáver dun mariñeiro coas mans atadas cunha brida de plástico. Os veciños falan dun suicidio, mais as primeiras investigacións amosan unha realidade diferente que levará o inspector Leo Caldas a mergullarse no ambiente mariñeiro da vila, nun universo onde o vento funga historias de naufraxios e de heroes que venceron o mar. Despois do éxito de Ollos de auga, Domingo Villar (Vigo, 1971) volve introducir o lector nunha intriga sen acougo. Unhas pescuda policial que, en A praia dos afogados, tamén é unha esculca na memoria e nas ilusións fanadas.

Mi impresión
 
Luego de intercalar mi entrada, y lectura, anterior entre los dos libros de Domingo Villar, le toca el turno a A praia dos afogados. Esta lectura no me ha defraudado nada de nada y ciertamente que no fue un mal consejo el que me dieron cuando me recomendaron que lo leyera.
Aunque seguro que ya se ha leído mi anterior entrada de Ollos de auga, hago una breve sinopsis de los personajes, haciendo un autoplagio de lo que ya escribí:
 
Leo Caldas es un policía que recientemente dejó la relación emocional con su pareja, a la que echa de menos continuamente. Además, participa en un programa radiofónico en el que intentan ayudar a los ciudadanos a resolver los problemas cotidianos y que pueden requerir la participación de la policía, y del que, supone, a penas hay oyentes pero, a lo largo de los acontecimientos, descubre que realmente es una estrella radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por motivo de su manera de trabajar coma policía, es un hombre corpulento que no entiende la manera de ser y de hablar de los gallegos, pero que se queda maravillado de que en Galicia, al contrario de lo que piensa la gente, hace un calor y una humidad que no se esperaba. A todo esto se le suma que vivir en una ciudad en la que todo es cuesta arriba o cuesta abajo, según se mire, hace que no pare de quejarse del clima del sur de Galicia.

En A praia dos afogados nuestros héroes intentan resolver lo que parece ser un suicidio y que, por un pequeño detalle y la intuición del inspector Caldas, podría ser un asesinato encubierto. Además, Caldas, se encuentra con una situación familiar que lo mantiene en vilo y le hace dar muchas vueltas a la cabeza respecto del poco tiempo que le dedica a su vida personal. Lo que de primeras parece ser un caso más de un marinero ahogado se va a convertir en un caso de los más complejos que tuvo que resolver nuestra pareja policial. Poco a poco se van sucediendo las pesquisas que llevan a recorrer diferentes localidades costeras gallegas: Vigo, Panxón, Neda,...

Pero lo más complejo del asunto es que cuando se están a desarrollar los acontecimientos aparece un segundo caso, también extraño y sin solución por la incompetencia policial y por la tozudez y el miedo (a alguien) que tienen los más vinculados a los dos casos: todo es silencio e idas y venidas. Los acontecimientos ligan ambos casos y sin resolver el último de ellos es imposible resolver el primero. Gracias a la niñez de Caldas y a su padre, las investigaciones avanzan hacia buen puerto y, aún así, las cosas no son comoparecen  ser, y nos sorprende el desarrollo final al que se llega.

En Ollos de augase nos muestra una visión de la ciudad de Vigo que en esta novela se ve ampliada a las localidades y alrededores de esta ciudad, dándonos a conocer la ría de Vigo desde una perspectiva marinera. También, como no podía ser de otra manera, se encuentra muy presente la incompresión de los de fuera por la manera de hablar y entenderse entre ellos los gallegos, nuesras idas y venidas lingüísticas, preguntando siempre por lo evidente. A praia dos afogados es una novela agradable de leer y recomendable, pero como segunda lectura luego de ler esta primeira, sobre todo para conocer la manera de ser y de actuar de nuestros personajes.
 
Contraportada del libro
 
«La playa de los ahogados es honda y humana... ¡Perdonen que no evite empujar hacia su lectura!»
Pilar Castro, El Cultural, El Mundo

«Una excelente novela policiaca.»
Ernesto Ayala-Dip, El Correo

Una mañana, el cadáver de un marinero es arrastrado por la marea hasta la orilla de una playa gallega. Si no tuviese las manos atadas, Justo Castelo sería otro de los hijos del mar que encontró su tumba entre las aguas mientras faenaba. Sin testigos ni rastro de la embarcación del fallecido, el lacónico inspector Leo Caldas se sumerge en el ambiente marinero del pueblo, tratando de esclarecer el crimen entre hombres y mujeres que se resisten a desvelar sus sospechas y que, cuando se deciden a hablar, apuntan en una dirección demasiado insólita. Un asunto brumoso para Caldas, que atraviesa días difíciles: el único hermano de su padre está gravemente enfermo y su colaboración radiofónica en Onda Vigo se está volviendo insoportable. Tampoco facilita las cosas el carácter impulsivo de Rafael Estévez, su ayudante aragonés, que no acaba de adaptarse a la forma de ser del inspector.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...