domingo, 26 de junio de 2011

Los cinco soles de México (Memoria de un milenio)

Los cinco soles de México
Autor
Carlos Fuentes (1928)
Más información: Web oficial
Libro
Editorial: Seix Barral
Edición: 2000
Páginas: 428
ISBN: 84-322-1063-3





Mi impresión

Un resumen, breve, muy breve, pero parece sincero, de una gran historia como es el propio México. Si, para mi México es más que un país o una nación, México es una historia en sí mismo. Pocas partes del mundo pueden tener una evolución social, cultural, económica y militar tan variopinta como esta parte del globo terráqueo. En el prefacio de este libro, Los cinco soles de México, Carlos Fuentes escribe:


"Recientemente, un periodista nos preguntó a un grupo de mexicanos: "Cuándo empezó México?".
Un tanto perplejo, consulté mi respuesta con un amigo argentino, toda vez que Argentina es, en América Latina, el polo opuesto de México, tanto geográfica como culturalmente.
Mi amigo, el novelista Martín Caparrós, me contestó primero con un famoso chiste:
"Los mexicanos descienden de los aztecas. Los argentinos descendimos de los barcos."
... 
"La verdadera diferencia es que la Argentina tiene un comienzo, pero México tiene un origen."..."

Tal y como se indica en el prefacio, este libro trata de narrar, de una manera amena y concisa, el último milenio de México (teneindo en cuenta que este libro lo escribió Carlos Fuentes con miras al año 2000 que estaba a punto de llegar), repasando los elementos más representativos de todos eses años.


A su vez, también engloba esos elementos concretos en puntos más genéricos que vienen a definir los capítulos del libro, que abarcan todo un significado sin tener que leer el contenido para saber a donde se nos quiere llevar en la lectura de los mismos: El eterno retorno (Chac Mool), La monarquía (La prisionera del Escorial), La resistencia republicana (Benito Juárez), La corona de sombras (Tlactocatzine, del jardín de Flandes), El despertar (Chiapas), etc. así hasta la definición de 25 capítulos de gran interés.


Con este libro de Carlos Fuentes puede aprender un poco más de México y de una parte pequeña de su gran historia. Merece la pena leer este libro, no solo por ser de amena e interesante lectura sino por aprender un poco más de la historia de América. 

Contraportada del libro


La extensa obra narrativa de Carlos Fuentes, uno de los grandes escritores de la literatura contemporánea, ha hecho de México un poderoso símbolo de presencia universal. Por la penetrante belleza de sus novelas, la historia de una nación ha sido adquirida como mito personal por lectores de todos los países. Y por esa deslumbrante familiaridad, la memoria mexicana -desde la solemnidad mistérica de los aztecas hasta la inesperada y levantisca incógnita de Chiapas- justifica la actualidad perenne y el inquieto atractivo que para todos tiene la ebullición cultural de un país que, como pocos, conserva vivas y vigentes las épocas del tiempo pasado. Los soles se encienden y se apagan en el cielo del mundo, con su ciclo de destrucción y renovación, pero algo de todos ellos sigue brillando, incandescente, en México. Quetzalcoatl, la Virgen de Guadalupe y Emiliano Zapata se abrazan en la soberbia y mestiza cúpula barroca que el tiempo ha levantado en las tierras mexicanas. La fértil imaginación creadora de Carlos Fuentes hace que todo esto sea profunda y significativamente real: ya suene en la historia o en sus libros, la voz de los criollos, de los indios, de los colonos, víctimas o verdugos, tiranos o revolucionarios, es una voz exigente, insolente. Los cinco soles de México es la novela de las novelas de Carlos Fuentes -toda su obra está aquí coagulada y escogida- y un apasionante viaje por el milenio de una nación siempre vital. Carlos Fuentes nos conducirá por ese incierto y urgente camino que nos lleva del "enigma de la aurora el acertijo del crepúsculo".

viernes, 17 de junio de 2011

O Globo de Shakespeare

O Globo de Shakespeare
Autor
Santiago Jaureguizar (1965)
Máis información: Wikipedia

Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición: 2008
Páxinas: 210
ISBN: 978-84-9782-915-1




A miña impresión

A vida é puro teatro é o que semella dicirnos esta interesante novela. Poderiase dicir que Ribadeo ven a se-lo escenario que estamos a mirar nun teatro no que, o centro de atención, é o pazo no que habitan os personaxes principais da novela. Cómpre dicir que tódolos personaxes menos un semellan monicreques a ser manipulados por polo monifateiro que, ó fin e ó cabo, non é o monifateiro da novelaA novela estanos a falar de varias historias que teñen un punto común, que é o pazo, e que transcurren tranquilamente deica se produce un elemento desencadeante da traxedia que está por vir: o descubrimento do Ur-Hamlet.

A novela é de lectura rápida e xoga con Shakespeare dende o nome dos seus capítulos ata o guión que fai de espiñazo ou piar. Partindo dun guión que me semellou enxeñoso e ben levado cara o remate, se cadra vese forzado a acabar do xeito máis previsible xa que logo outro final podería dar moito máis que remexer. É a primeira lectura que fago de Jaureguizar e gustoume. 

Contraportada do libro

Un actor que soña con Shakespeare, un escritor que soña con limóns, unha muller que soña con ser correspondida polo seu home, unha vella que ficou soñando co noivo da mocidade, unha prostituta que soña con non sentirse soa e un vello que nada soña e que goza controlando os soños alleos son os personaxes de O Globo de Shakespeare. O achado do primeiro Hamlet, a obra do soño e a morte, no pazo de Ribadeo onde se relacionan, asolagará os seus soños e as súas vidas. O monifateiro Ricardo e o seu pai, o pintor Leandro, tras a tola e valleinclanesca procura do manuscrito agochado, emprenderán unha viaxe que, irremediablemente, rematará cun apoteósico final.

sábado, 11 de junio de 2011

El teorema del loro

El teorema del loro
Autor
Denis Guedj (1940-2010)
Más información: Wikipedia

Traducción
Consuelo Serra
 
Libro
Editorial: Anagrama
Edición:2000
Páginas: 537
ISBN: 84-339-6908-0

Mi impresión

El teorema del loro es un libro, regalo de mi madre, que lei hace años y que me encató. Evidentemente, tal y como dice el subtítulo, ayuda a aprender matemáticas, más de una manera amigable, sin grandes lecciones pero que llega a profundizar en temas que, sobre todo a los más jóvenes, les va a ayudar a entender y comprender muchas de las cosas que están estudiando. Merece la pena leerlo si a uno le interesa un poco el mundo de las ciencias y, sobre todo, para los adolescentes y universitarios.

Se podría cualificar como un libro matemático al que se le añade una trama que hace que uno llegue a conocer a eses grandes matemáticos de toda la vida: del antiguo Egipto, de la antigua Grecia, del mundo árabe, de la edad moderna, de la época más reciente... es decir, la historia viva de la matemática y sus problemas, sus incógnitas, sus conclusións, en definitiva, las matemáticas en su estado puro. Por una vez, y sin que sirva de precedente, os dejo aquí un detalle de la novela: 

"...
-¡Dos de los Tres Problemas de la Antigüedad son imposibles!
- Y la cuadratura? -no pudo evitar preguntar Jonathan que se impacientaba.
Ruche explicó:
- En 1882, el matemático alemán Ferdinand Lindemann demostró que π (el número pi) era trascendente. Por ello π no podría ser la solución de ninguna ecuación algebraica. ¡Se había acabado con la cuadratura del círculo!
Un transparente nuevo ocupó el lugar del anterior:
La cuadratura del círculo con regla y compás es imposible...."

Contraportada del libro

Con El teorema del loro, el matemático y novelista Denis Guedj pone en juego todos sus conocimientos científicos para obtener una nueva novela cautivadora: una feliz simbiosis de humor y razón pura que nos sirve en una entretenida lección de matemáticas. Una trama polifónica intercalada de flash backs de vidas de matemáticos célebres en la que predomina la voz de un intelectual de ochenta y cuatro años: M. Ruche, que pone a punto a sus herrumbosos conocimientos de filosofía en aras de la investigación que se lleva a cabo. Una mañana Max, chiquillo de unos doce años, rescata de su cautiverio a un loro parlanchín, malherido, que instala en su casa, en el seno de una atípica familia que vive en uno de los barrios parisinos de solera: Montmartre. Los mejores libros de matemáticas de todos los tiempos, reunidos en una fabulosa biblioteca, se reciben, como un fantástico legado, de un querido y ausente amigo del patriarca del extraño clan familiar. Sospechosas circunstancias y dos cartas escritas por el amigo van a provocar una investigación laboriosa que pondrá a prueba la inteligencia, capacidad de estudio y reflexión lógica de los componentes de ese singular conjunto...
Repasaremos, llevados por las intuiciones y deducciones, la vida y la historia de las aportaciones teóricas de matemáticos célebres, a través de las cuales podremos hallar las claves de un asesinato. O ha sido un accidente? Otros miembros de la sorprendente familia aportan matices ecologistas, de igualdad social, de libertad, de feminismo o de política. El loro se convierte en la piedra angular de las pesquisas de adultos y jóvenes y, casi, en la explicación última de los hechos. Su presencia, su extraño nombre: "Sinfuturo", sus intervenciones, el pasado que intuimos, le hacen acreedor del cariño de propios y extraños. Y le vemos rodeado de peligrosos traficantes de animales de especies protegidas o en riesgo de extinción, incluso le asedia la Mafia.
La historia de la resolución del enigma se convierte, con el báculo de las matemáticas, en la solución de una ecuación trufada de rastro policiaco.
"Un fabuloso y muy divertido viaje que nos conduce desde Egipto a Atemas, pasando por Bagdad, Siracusa y Montmartre, tras las pistas de poetas y filósofos, geómetras y geniales aficionados..." (C. Poitevin, Telérama).
"La construcción de la novela no es un simple pretexto: el hilo de la intriga te atrapa. Luego, los desarrollos matemáticos se integran en el relato. Están armónicamente mezclados enigma policíaco y enigmas matemáticos: el inspector Pitágoras se encarga de la investigación" (A. Poulantzas, Le Monde de l'Éducation).
"Uno se siente cautivado e inteligente gracias al método Guedj, que dosifica con suma habilidad el humos, la intriga y el respeto por la razón pura... Este libro encantará a quienes gustan de la buena literatura, las historias bien contadas, los personajes vigorosos, la prosa libre e inventiva, en resumen, el verbo de este muy brillante narrador" (Jean Soubli, Le Monde).
"Denis Guedj consigue hacer accesibles las matemáticas, al igual que Gaarder hizo en El mundo de Sofía con la filosofía, y triunfa con El teorema del loro, un hermoso libro a mayor gloria de una de las mayores aventuras del espíritu humano, escrito por un matemático atípico" (M.-F. Leclére, Le Point).
"Para descubrir a través de la novela la historia de las matemáticas hay que zambullirse en este libro... Una proeza" (Lire)

sábado, 4 de junio de 2011

Diario do impostor

Diario do impostor
Autor
Héctor Carré (1960)
Máis información:  http://www.hectorcarre.com/ (en construcción). Namentras pódese obter máis información na Web do Consello da Cultura Galega)
Libro
Editorial: Edicións Xeráis de Galicia
Edición: 2007
Páxinas: 390
ISBN: 978-84-9782-539-9




A miña impresión
Hai unhas semanas estiven de viaxe pola miña vila natal e aproveitei para mercar algún que outro libro en galego, xa que logo en Sevilla é unha miguiña complicado. Entre os que merquei atópase Diario do impostor, de Héctor Carré, que me chamou a atención por ter unha temática diferente ás que tiña lido deica agora.

Como ben digo, esta novela trata dun tema do que deica agora nunca lera nin tivera interese algún máis alá de ir de cando en vez ó cinema a veren algunha ca outra película.


O personaxe é un rapaz informático ó que se lle transforma a vida nunha noite de ligue e copas na que, avergoñado de non ter un traballo o suficentemente interesante coma para mencionarlle ás rapazas, invéntase a historia de que é un director de cine novel. Esta tropelía dá coma resultado algo totalmente inesperado; no canto de podérense deitar coa rapaza que está a ligar, esta ofrécelle dirixir unha película. Neste intre, e ós poucos, o egocentrismo apodérase del e comezan unha serie de peripecias, algunha dela bastante forzada, que fai que a novela fágase máis ou menos entretida.


Afondando na miña opinión, a novela marca diferentes tempos que fai que teña momentos nos que se fai unha descrición minuciosa dos traballos que se teñen que facer para rodar unha película, e outros momentos que, sobor de todo no final, pásase moi por riba, con moita velocidade. Dá a sensación de que o final do libro, en parte esperado e en parte non, atópase moi forzado para remata-la novela.


Dende logo, esta novela semella ser moi crítica con todo o que se move ó redor do cinema e, se cadra, a experiencia de Héctor Carré neste sector, levoulle a escribir o que escribiu. Novela entretida.

Contraportada do libro
Onofre García é un rapaz que se resiste a deixar de ser adolescente. Traballa nunha empresa de informática e un día, intentando impresionar a unha moza, asegura que é director de cine. O incidente provoca un cambio radical na súa vida, porque a moza resulta ser produtora cinematográfica e Onofre recibe unha oferta para dirixir unha película. Sen pensalo dúas veces, acepta e comeza a vivir como un impostor, tratando de aprender, en directo, os segredos da pantalla. Para saír airoso vese obrigado a disimular e enfrontarse a produtores, guionistas, axudantes de fotografía, actores, montadores, músicos, etc. Diario do impostor é unha novelatrepidante que oscila entre a intriga e a comicidade, e ofrece un repaso do mundo do cine e a gravación dunha película desde os ollos dun neófito que aprende, a golpes, as leccións máis importantes.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...